Yas

Herkese merhaba;

Günlerdir yazamadım. Çünkü yas halinden çıkamadım. Pazar gününden bu yana gözümü hep o otuz beş masum canla açıp kapattım. Uykuda, işte, evde, metroda, yürürken aklımdan bir an olsun çıkmadılar. Zamanlı zamansız gelen göz yaşlarıma engel olamadım. İşime, hiçbir şeye adapte olamadım. 

Zaman öylece, alelade geçti gitti. O annelere, babalara, kardeşlere, arkadaşlara, sevgililere geçmek bilmeyen ve zehir olan zaman şimdilik 'şanslı olduğumdan' benim için aleladeydi.

Ve üzgünüm hala, hem de çok. Endişeliyim. Kirli kalplerine, çirkin ağızlarına barışı alıp masum onca cana kıyan canilere öfkeliyim. Herkes kadar çaresizim. Herkes kadar hayatımı sürdürmeye çalışıyorum ama karamsarım. Bir ülke her bir köşesi ayrı güzelken insanı bu hale sokar hayretler içindeyim.

Ama işte neticede de insanım. Tüm bunların son bulmasını dileyen, medeni tavrı herkeste görmek isteyen, şiddeti ve terörü lanetleyen, nefret değil saygı diyen, kardeşçe ve huzur içinde bir yaşamın mümkün olduğu günleri bekleyen sıradan bir insanım. Çok şey mi istiyorum bilmiyorum ama bu kadar. Neden bu kadar zor anlayamıyorum ama sadece bu.