Uzunca süredir boş bıraktığım blog neyse bu aralar ruh halim de aynen o. Birkaç gün sonra ömrümde çeyrek asırı dolduracakken hiç görebileceğime ihtimal vermediğim şeyleri görmem, gördüklerime şaşırsam mı üzülsem mi sinirlensem bilememem, bazı şeyler çok laftayken bazı şeylerin hiç de lafta olduğu gibi gerçekleşmediğini yaşayarak öğrenmem... Garip. Sürekli bir korku, bir endişe... Bir can yanması hissi, içinden koparılmaya çalışılan o kocaman parça ve o parçanın sana aslında ne kadar ait olduğu... Bunun farkında olmanın nasıl bu denli zor olduğu...
Bazı şeyler zormuş. Ama yine de işte içinde bir ümit yaşatmakmış. O ümit sayesinde hep biraz çocuk kalma inancıymış. Yine o ümidi sihirli bir çember çevrelemiş. Korumak için. Çünkü eğer ki korunmazsa ümidin savunmasız kalacağın için. İçindeki çocuğu kaybetmiş herkes gibi olmaktan korktuğun için...
Ah o ümit de olmasa! Ah o ümidi koruyan o sihirli çember olmasa? Ya da yok olsa? O zaman ne anlamı kalır yaşamanın?
Şimdiden nice mutlu yaşlara =) İçindeki çocukla, etrafındaki o sihirli çemberle nice umut dolu, yıllara =)
YanıtlaSilÇok çok teşekkür ederim güzel dileğin için! :) Çokça sevgiler! :)
YanıtlaSil